Niedawno obchodziliśmy aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Powstania Warszawskiego. Jak wiemy z historii Polski, była to wówczas największa akcja zbrojna podziemia w Europie, przez Niemców okupowanej. Na mocy postanowienia Dowódcy AK gen. Komorowskiego Tadeusza, miała swój początek 01.08.1944 r. Przez następne 63 dni powstańcy toczyli bitwę, której celem była Polska niezależna, wolna od wystąpień zbrojnych Niemiec a także przewagi sowieckiej. Wedle ustaleń, ok. 16 tysięcy ludzi straciło życie w trakcie walki o stolicę, zaś rannych było 25 tys. osób, w tym ponad sześć tysięcy ciężko rannych. Ponadto, około 30 procent osób, które podczas Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary mordów prowadzonych poprzez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Bezwzględnie największe wzmożenie rzezi na ludziach miało miejsce podczas pierwszych 2 tygodni sierpnia 1944 - podczas gdy obowiązywał rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.

Jednakże, pomimo wielkiego poświęcenia i zadziwiającego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, a także "zwykłych" niemundurowych - Powstanie nie powiodło się. Pomimo tego, z całą pewnością powinno się pielęgnować odwagę i pamięć ludzi angażujących się w walkach i oddać im zwyczajny szacunek, gdyż przecież dzielnie walczyli o godność i wolność człowieka. Wobec tego warto nie tylko w ten jeden dzień w roku, ale także co pewien czas zatrzymać się na moment w tym pędzie życia codziennego i zastanowić się nad tym, jak wiele wyrzeczeń oraz poświęceń musieli przyjmować ludzie w tamtych czasach i w jak bohaterski sposób udowadniali swoją determinację, odwagę, heroizm oraz chęć jednoczenia się. Dziś łatwo jest niesłusznie oceniać tych ludzi, tylko nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w znacznie innych realiach niż my. Warto oprócz tego zapoznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej informacji, które są niezmiernie ważne i potrafią odmienić nasze postrzeganie zasadniczo całkowicie. Okażmy swoją empatię i respekt.